Angst of Liefde?

Een aantal jaar geleden heb ik – in het kader van angsten overwinnen – een commitment gemaakt met mijzelf om alles te doen wat ik eng vind. Alles wat op mijn pad zou komen en waarvan ik een directe ontwijk-neiging en verkramping in mijn systeem voelde, besloot ik aan te gaan. En alles doen wat ik eng vind betekent niet dat ik zou gaan bungeejumpen of rondjes over de snelweg zou gaan rennen, simpelweg omdat dat tot nu toe nog niet op een natuurlijke manier op mijn pad is gekomen.

Wat daarentegen wél op mijn pad is gekomen, waren dingen als alleen uiteten gaan, mijn haar afscheren en een bus kopen om alles achter me te laten en alleen op pad te gaan, zonder bestemming, route, plan of eindtijd.

Het begon klein, dit leuke experiment van mij. Een nieuw zaakje binnenstappen en een koffietje bestellen, op een druk terras alleen lunchen, alleen op een feestje aankomen, nuchter de dansvloer op… Stapje voor stapje vergrootte ik mijn uitdagingen, hoewel ‘vergroten’ hier niet het juiste woord is. Want de allergrootste uitdaging tot nu toe voelt ongeveer net zo spannend als het allereerste koffietje wat ik alleen bestelde. Maar stapje voor stapje kon ik ‘grotere’ uitdagingen aan, simpelweg omdat het vertrouwen in mezelf groeide met elke situatie waar ik niet voor wegdook.

Ik was het zo zat om een leven te leven waarin ik constant alert moest zijn om weg te duiken voor situaties die angst in me zouden prikkelen. Mijn leven was alsof ik met blote voeten op een dansvloer van distels danste, constant naar beneden kijkend op welk onbegroeid stukje ik mijn voeten kon plaatsen. Een leven waarin ik constant op de uitkijk moest zijn om niks in mijzelf te raken wat zich bang zou voelen, wat gekwetst zou worden. En dit was best een opgave, want ik vond ongeveer alles eng. Alleen achter de gesloten deuren van mijn huisje met alleen mijzelf als gezelschap, kon ik ontspannen, ademen, ruimte innemen.

And now we’re here. Na een reis van een paar maanden door het zuiden van Europa (met die eerdergenoemde bus), gestrand in België, op een plek waar ik niet van zou hebben durven (of kunnen!) dromen een jaar geleden. Een plek die mijn hart opende en die me datgene liet zien waarvan ik niet eens wist dat ik het zo diep verlangde, maar wat ik nu nooit meer anders zou willen. Een plek van liefde, verbinding, rust, luisteren, voelen, creëren, stroming, écht zijn, echt Zijn.

En vanaf deze plek heb ik het proces mogen aangaan om te zakken van mijn hoofd naar mijn hart. Dat wil zeggen, mijn leven niet meer laten sturen door ratio maar door voelen van binnenuit. Een constant inchecken bij mijzelf wat mijn beweging is, en van waaruit ik dan beweeg. Is het vanuit angst of Liefde? Vanuit behoefte of overvloed? Heeft mijn hoofd het voor het zeggen of sta ik in verbinding met mijn ziel?

Vanuit deze vraag besefte ik dat, hoewel ik de afgelopen jaren actief bezig was geweest met het thema ‘angst’, ik nog steeds enorm veel keuzes maakte vanuit die angst. Want directe confrontaties aangaan met angst is één ding, maar bewust kiezen vanuit Liefde is iets heel anders. Ik besefte dat wanneer ik blijf kiezen vanuit angst om zo angst proberen te elimineren uit mijn leven, er zich altijd nieuwe angsten zullen aantonen. Want het is niet zozeer de dingen die op mijn pad komen die angstig makend zijn, het is de plek van waaruit ik naar de dingen kijk. Angst of Liefde? Kan ik met Liefde naar mijn angst kijken? Mogen mijn angsten er gewoon zijn, terwijl ik me identificeer met een alles omhullende Liefde?

Vanuit deze positie (die nog vaker dan niet een bewuste keuze vraagt) werd ik me bewust van een keuze die ik nog wel vanuit angst maakte, namelijk die van levensonderhoud. Vanuit angst voor tekort had ik het plan om een tijd ergens te gaan werken, zodat ik daarna mijn vrijheid kon ‘bekopen’. Want hoewel ik al duidelijk had dat ik geen 9-5 baan verlangde en voor mijn gevoel al water bij de wijn had gedaan door slechts een gedeelte van het jaar te werken en de rest van het jaar (goedkoop) vanuit mijn bus te leven en te reizen, werd het me duidelijk dat ook deze ogenschijnlijke ‘vrije’ keuze voortkwam uit angst. Want in mij leefde de overtuiging dat ik moest geven om te ontvangen. Werken om te verdienen. Mijzelf weggeven om te kunnen overleven.

En daar was mijn Hart weer, die me iets heel anders vertelde dan mijn hoofd. Waar mijn hoofd druk bezig was met solliciteren voor banen, de toekomst plannen en financiële zekerheid te beloven, fluisterde mijn Hart dat mijn creatieve giften niet zomaar voor de schaarse vrijetijdsuren bestemd waren.

Shit.

Angst of Liefde?

Hoewel ‘je hart volgen’ een enorm doorgezaagd cliché is, is het toch een wat ander verhaal wanneer je levensonderhoud er vanaf hangt. Want mijn Hart vertelt me namelijk om te schilderen, te creëren, te spelen, en niet ergens in loondienst te gaan voor financiële zekerheid. Poeh. Dat is een beste uitdaging, Leven.

Et voilà. De volgende enge, rigoureuze stap in mijn leven. En hoewel ik voor nu gesettled ben op een plek die in zoveel opzichten zo vervullend en fijn en kloppend voelt, blijft het Leven me uitdagen om te groeien. Durf je te vertrouwen? Durf je (letterlijk) naar hartenlust te creëren en je over te geven aan je eigen beweging, ingeving en intuïtie? Durf je de ruimte in te nemen om toe te geven dat het Leven jou, als nietige maar oh zo grote ziel, zal voorzien van alles wat je nodig hebt? Durf je de illusie van veiligheid volledig los te laten en te Zijn in elk hier en nu, precies zoals elk hier en nu zich aandient? Durf je?

Nogmaals: kiezen vanuit angst voor tekort of vanuit Liefde voor waar mijn hart sneller van gaat kloppen?

Mijn hoofd durft het niet, maar mijn Hart weet wel beter.

Wat fijn dat je de tijd hebt genomen om mijn eerste post te lezen.